Македонија – Практично се е уништено, поминавме низ граѓанска војна. Планините гореа. Изгореа доста објекти. Почна кризата и хистеријата. За мене светот некогаш беше рурална бајка, но сега падот и подемот играат танц. Одлучив да запишам школо во друг град, па се зборуваше како е опасно да се патува на релација Тетово-Скопје. Чувај се, чувај се! Чувствуваш дека никој ништо не ти може, ти ги носиш своите докс, тебе те штити твојата милитантна мода. И да, покрај таквиот аутфит, помислив дека никој не би се осмелил да ми пријде, но овалното лице ја издаваше мојата наивност, и невиност. Демони во возови автобуси, комби жедни за крв и блуд, пост-воен синдром, балкански примитивизам. Можеби за луѓе што носат ладно оружје, се сметаат да луди. Решив после неколкуте извадени живи глави да ја наполнам својата торба со доволно железо. Така да, таа е сеуште што мене, будно ме чува. – the kit bag!
Macedonia – was practically destroyed, we went through a civil war. The mountains above in hell. Burned buildings. Loomed and hysteria. For me the world was once a rural tale, but now the fall and rise of dance. I decided to go in school in another city, as dangerous to travel between Tetovo-Skopje. We spoke – Watch out, watch out! You feel that nobody can injure you, cause you wear items like Docs, your protection, your militant fashion. And, despite this outfit, I thought that no one would dare to approach me, but the oval face is given by my naivety and innocence. Demons in trains buses, vans blood thirsty and sexually almost abuse, post-war syndromes, Balkan it’s primitivism. Perhaps the people who wear cool weapons are considered to crazy. I decided after several chapters taken alive to fill my bag with enough iron. So yes, she's still as me, awakes me. – the Kit bag!
Јас сум заробен сексуален фетишист. Не сум соучесник на нормите во општеството. Страдам само кога ми кажуваат дека ми фали некој. Никогаш не го помислив тоа, секогаш јас бев нараторот на игрите. Некогаш некој ќе си поминеше просечно, некогаш скоро секогаш јас бев изворот на бујната фантазија. Можеби сум изгубен Викторијанец, можеби сум простор што испушта воздишки во рококо аристократска спална по копнежи и неостварени сладострастија. Можеби од фригидните дами сум гаѓана како Марија Магдалена со камења. Никој не ме сака, никој не ме разбира. Колку добро знам да ги носам, и кога сум прљава, нечиста од физичка работа, секогаш доцна навечер замислувам еден друг агол. Не во поредокот на досадните задоволства. Аголот на самозадоволувањето. – Nylons!
I'm a trapped sexual fetishist. I'm not an accomplice to the norms of society. I only suffer when they told me that I need someone. I have never thought that I was always the narrator of the games. Sometimes an average night out there, once I was almost always the source of the thick concoction. I’m maybe a lost Victorian age, I ‘m maybe some space that emits sighs bedroom in rococo aristocratic desires and unfulfilled lust. Perhaps the frigid ladies watch me as Mary Magdalene. Nobody loves me, nobody understands me. How well know to wear em and when I'm dirty, after dirty physical work, always late at night imagining a different angle. Not in order of annoying pleasures. The angle of masturbation. – Nylons!
Мојата опсесија со смртта, фјунерална мелодрама. Некогаш многу повозвишена, некогаш преблиску посакувана. Ерос и танатос, врзани како робови на космогенезата. Замислувам како моето име е некогаш испишано на даската во вид на епитаф. Тоа не може да изгори, тоа зборува тоа ја познава смртта преку мирис, преку земјата, и не се плаши често, само понекогаш во молк. Јас би се претворила во црна боја и би се обмотала со милион врвки, само би ги изгорела своите солзи, би запалила една свеќа за нив. Затоа би го спасила тој уметнички објект, затоа што сум врзана со мислата секое утро. Па од дрво е и може да впие се, и може да молчи за сите вистини. – Grave of matters!
Би ги спасила сите предмети, дури и да не постои таа катастрофа, тоа е дел од моето постоење. Без нив, не би можела да им отворам очи на ‘слепи’.
My obsession with death, a funeral melodrama. Sometimes much more sublime, sometimes too close coveted. Eros and Thanatos, bound as slaves to cosmogenesis. I imagine my name is ever written in the kind of epitaph. It can burn, it speaks it knows death through smell, through the country, and often I’m not afraid, only sometimes in silence. I would turn black and would wrap a million bands, would only burn my tears, I’ll light a candle for them. Why would i rescue this art object, because I am bound to think for it every morning. So the wood is able to absorb, and cannot remain silent about all the truths. – Grave of matters!
